ตอนที่ 1: กระซิบจากใต้ร่มไม้

ใต้ร่มเงาของต้นไม้ยักษ์ที่มีชื่อเสียงว่าเป็น ‘ผู้พิทักษ์’ ของเมือง, อลิซยืนมองหีบศพไม้โอ๊กสีเข้มที่บรรจุร่างของพ่อของเธอด้วยความเศร้าสลด. การจัดงานศพในวันนั้นท่ามกลางสายฝนที่ตกเบาๆ ทำให้บรรยากาศดูเศร้าหมองมากยิ่งขึ้น.

“พ่อครับ, ฉันจะไม่ลืมคุณ,” อลิซกระซิบเบาๆ ในขณะที่เธอวางมือลงบนหีบศพ. เธอได้ยินเสียงกระซิบที่ดูเหมือนจะมาจากใบไม้ของต้นไม้ยักษ์, เสียงที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนพ่อของเธอยังคงอยู่กับเธอ.

ความเชื่อของชาวเมืองเกี่ยวกับต้นไม้ต้นนี้ไม่ใช่แค่เรื่องเล่าที่ไร้ซึ่งพื้นฐาน. พวกเขาเชื่อว่าต้นไม้นี้มีพลังในการช่วยให้วิญญาณของผู้ที่จากไปสามารถหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานและไปสู่สถานที่ที่ดีกว่า. อลิซรู้สึกได้ถึงความสงบที่แผ่ซ่านออกมาจากต้นไม้, ความสงบที่ช่วยปลอบประโลมจิตใจของเธอในช่วงเวลาแห่งความเศร้า.

ในขณะที่เธอยืนจ้องมองหีบศพ, เสียงกระซิบเหล่านั้นเริ่มกลายเป็นเสียงพูดที่ชัดเจนขึ้น. “อลิซ, อย่าเศร้าไป, พ่อยังอยู่ที่นี่,” เสียงนั้นดังมาจากใบไม้, ทำให้อลิซรู้สึกว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว

ตอนที่ 2: สัญญาณจากผู้พิทักษ์

หลังจากการจัดงานศพ, อลิซพบว่าตัวเองไม่สามารถหลุดพ้นจากความรู้สึกเศร้าที่แผ่ซ่านมาจากต้นไม้ยักษ์ได้. เธอเริ่มมาที่สวนสาธารณะทุกวัน, นั่งลงใต้ร่มเงาของต้นไม้, มองไปที่ที่ที่หีบศพของพ่อเธอเคยวางอยู่. ในทุกครั้งที่เธอมาที่นี่, เธอรู้สึกได้ถึงความสงบที่มีอยู่ในอากาศ, ความสงบที่ทำให้เธอรู้สึกว่าพ่อของเธอยังคงอยู่กับเธอ.

อยู่มาวันหนึ่ง, ขณะที่อลิซกำลังจดจ่อกับการวาดภาพต้นไม้, เธอได้ยินเสียงกระซิบอีกครั้ง. “อลิซ, มองหาข้อความที่ต้นไม้,” เสียงนั้นกระซิบอย่างอ่อนโยน. ด้วยความสงสัย, เธอลุกขึ้นและเริ่มตรวจสอบลำต้นของต้นไม้ยักษ์. และที่นั่น, เธอพบกับข้อความที่ถูกแกะสลักไว้อย่างละเอียดบนเปลือกไม้: “รักเสมอ, พ่อ.”

ความรู้สึกของอลิซที่มีต่อต้นไม้ต้นนี้กลายเป็นมากกว่าแค่ความเชื่อมั่น. เธอเริ่มรู้สึกว่าต้นไม้นี้ไม่เพียงแต่เป็นผู้พิทักษ์ของวิญญาณที่จากไป, แต่ยังเป็นสื่อกลางในการเชื่อมต่อระหว่างเธอและพ่อของเธอ. ความเชื่อนี้ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความหวังในห้วงแห่งความเศร้าสลด.

อลิซเริ่มใช้เวลาของเธอที่ต้นไม้ยักษ์มากขึ้น, พูดคุยกับต้นไม้เหมือนกับว่าเธอกำลังพูดคุยกับพ่อของเธอ. ทุกครั้งที่เธอมีความสุขหรือความเศร้า, เธอจะมาที่นี่เพื่อแบ่งปัน

ตอนที่ 3: บทเรียนจากร่มไม้

อลิซพบว่าชีวิตของเธอเริ่มเปลี่ยนแปลงหลังจากที่เธอเริ่มใช้เวลากับต้นไม้ยักษ์. ต้นไม้ที่เธอเรียกว่า ‘ผู้พิทักษ์’ นี้ไม่เพียงแต่เป็นที่สำหรับเธอแบ่งปันความรู้สึกของเธอ, แต่ยังกลายเป็นแหล่งแรงบันดาลใจและความแข็งแกร่งสำหรับเธอ.

ทุกครั้งที่เธอมีความสุขหรือความเศร้า, ต้นไม้นี้ก็เหมือนมีการตอบสนองกลับมาที่เธอ. ใบไม้ที่เคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยน, ลมที่พัดผ่าน, และแม้กระทั่งแสงแดดที่ส่องลงมาผ่านกิ่งไม้, ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะมีชีวิตชีวาและพูดได้.

ผ่านเวลาที่เธอใช้กับต้นไม้นี้, อลิซเริ่มเรียนรู้ที่จะยอมรับการจากไปของพ่อของเธอ. เธอเรียนรู้ที่จะเข้าใจว่าแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่ด้วยกันในรูปแบบที่เป็นร่างกาย, แต่วิญญาณและความทรงจำของพ่อของเธอยังคงอยู่กับเธอเสมอ.

การจัดงานศพของพ่อของเธอใต้ต้นไม้ยักษ์ต้นนี้ไม่เพียงแต่เป็นการลาจาก, แต่ยังเป็นการเริ่มต้นของการเดินทางใหม่สำหรับอลิซ. เธอเริ่มเขียนเรื่องราวของเธอเอง, โดยมีต้นไม้ยักษ์เป็นสักขีพยานและผู้ประกอบการในชีวิตของเธอ.

ชีวิตของอลิซกลายเป็นเหมือนการเดินทางที่มี ‘ผู้พิทักษ์’ เป็นหัวใจสำคัญ. เธอได้เรียนรู้ที่จะเผชิญหน้ากับความเศร้าสลดด้วยความแข็งแกร่งและความหวัง, รู้ว่าไม่ว่าเธอจะเผชิญหน้ากับอะไรในชีวิต, ความทรงจำและความรักของพ่อของเธอยังคงอยู่กับเธอ, อย่างเงียบงันและแข็งแกร่งเหมือนต้นไม้ยักษ์ที่ยืนหยัด