ตอนที่ 1: บทเพลงในความมืด

ในหมู่บ้านที่เงียบสงบนี้, ครอบครัวแฮร์ริสันกำลังเผชิญกับความเศร้าสลดที่ไม่อาจบรรยายได้ หลังจากการจากไปอย่างกระทันหันของลูกสาวคนเล็ก, บ้านหลังนี้กลับกลายเป็นโลกแห่งความเงียบงัน ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ยกเว้นห้องนอนของเธอที่มีหีบศพไม้สักทองวางอยู่ที่มุมห้อง ซึ่งถูกนำมาจากงานศพที่จัดขึ้นเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา

อลิซ, แม่ที่สูญเสียลูก, พยายามหาทางเดินต่อไปในชีวิตที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า แต่เสียงเพลงลูกกล่อมที่เธอเคยร้องให้ลูกสาวฟังกลับดังก้องอยู่ในความเงียบของคืนที่เธอไม่อาจหลับได้ ในห้องนั่งเล่นที่มีภาพถ่ายและของเล่นเก่าๆ กระจัดกระจายอยู่ทั่วทุกมุม มันกลับกลายเป็นที่แห่งความทรงจำที่ทำให้เธอปวดร้าวยิ่งขึ้น

หลังจากที่เธอพยายามหาความสงบจากการจัดงานศพ คืนนั้นเธอได้พบกับสิ่งที่ไม่คาดคิด ในขณะที่เธอนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น, ความเย็นที่แผ่ซ่านจากหีบศพทำให้เธอสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่เหนือธรรมชาติ ความรู้สึกที่ว่างเปล่าของเธอเริ่มเต็มไปด้วยความหวาดระแวงและความลึกลับที่ไม่อาจอธิบายได้

ในความมืด, อลิซเริ่มได้ยินเสียงเพลงลูกกล่อมที่ดังมาจากห้องของลูกสาว ความหนาวเย็นและความมืดครึ้มที่ปกคลุมบ้านทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในฝันร้ายที่ไม่มีทางหลุดออกไปได้ และเมื่อเธอลุกขึ้นไปที่ห้องของลูกสาว, ความจริงที่น่าสะพรึงกลัวกำลังรอเธออยู่

ตอนที่ 2: เงาที่ห้องสุดท้าย

เมื่อเดินเข้าสู่ห้องของลูกสาว, อลิซรู้สึกว่าอากาศภายในห้องหนาวเย็นจนแทบจับต้องได้ กลิ่นของดอกไม้ที่เคยวางบนหีบศพนั้นเริ่มจางหายไป ทิ้งเพียงความว่างเปล่าและเงามืดที่เคลื่อนไหวอยู่ที่มุมห้อง ห้องที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุข ตอนนี้เต็มไปด้วยความเงียบที่ทำให้อลิซรู้สึกเหมือนกำลังจมลงไปในทะเลแห่งความเศร้า

เธอนั่งลงข้างหีบศพที่วางอยู่บนพื้น ความเงียบทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกตัดขาดจากโลกภายนอก และเสียงเพลงลูกกล่อมที่เคยเป็นบทเพลงแห่งความอบอุ่น ตอนนี้กลับกลายเป็นเพลงประกอบที่น่าสะพรึงกลัวในงานศพของความทรงจำ

อลิซรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวที่ห้องมุมห้อง มันเหมือนกับว่ามีบางสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์กำลังจ้องมองเธอจากความมืด ในขณะที่เธอพยายามเข้าใกล้, แสงจากหน้าต่างที่ถูกปิดลงแผ่ซ่านเข้ามาในห้อง ทำให้เงาที่มุมห้องเริ่มเคลื่อนไหว อลิซไม่แน่ใจว่าเธอเห็นอะไร แต่เธอรู้สึกถึงความหวาดกลัวที่ลึกล้ำ

คืนนั้น, ในขณะที่อลิซนอนไม่หลับบนเตียงของเธอ หีบศพในห้องของลูกสาวกลับเริ่มเปิดออกเอง และเสียงเพลงลูกกล่อมที่เธอคุ

้นร้องให้ลูกสาวฟังกลับดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เสียงเพลงดูเยือกเย็นและไม่มีชีวิตชีวา มันดังขึ้นมาจากที่ที่เธอไม่อาจมองเห็น ในความมืดที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังหีบศพ

อลิซรู้สึกถูกดึงดูดไปที่ห้องของลูกสาว ในขณะที่เธอเดินไปตามทางเดินที่เต็มไปด้วยความเงียบงัน ความรู้สึกแห่งความหวาดกลัวและความสงสัยเริ่มเข้าครอบงำจิตใจของเธอ ห้องที่เคยเป็นที่แห่งความสุขของลูกสาวตอนนี้กลายเป็นห้องที่เต็มไปด้วยความลึกลับและความสูญเสีย

เมื่อเธอเปิดประตูเข้าไป ห้องที่เคยเป็นสีสันสดใสตอนนี้กลับมืดครึ้มและน่ากลัว หีบศพที่เปิดออกนั้นเต็มไปด้วยความเงียบที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัว และในความมืดนั้น เธอเริ่มเห็นเงาของสิ่งที่ไม่ควรจะมีอยู่ในโลกนี้

ความกลัวและความสับสนได้ผสานเข้าด้วยกัน ทำให้อลิซเริ่มรู้สึกว่าเธอกำลังหลงทางในโลกที่ไม่ใช่ของเธอ ห้องนี้ ที่เคยเป็นที่รักของเธอและลูกสาว ตอนนี้เต็มไปด้วยเงาและเสียงที่เธอไม่อาจเข้าใจ และในความเงียบนั้น เธอได้ยินเสียงที่ทำให้เธอต้องหยุดชะงัก มันคือเสียงลูกสาวของเธอ ที่ดังขึ้นอย่างชัดเจนในความมืด

ตอนที่ 3: เสียงจากที่ไม่มี

ในความมืดที่หนาแน่นของห้องนั้น, เสียงที่ดังขึ้นชวนให้ระลึกถึงความทรงจำที่หายไปนาน อลิซหยุดนิ่ง ใจของเธอเต้นรัวด้วยความหวาดกลัวและความคิดถึง มันเป็นเสียงลูกสาวของเธอที่ดังขึ้นมาจากที่ที่เธอไม่อาจเห็น ในความมืดที่เต็มไปด้วยเงาที่เคลื่อนไหว

“แม่… ช่วยฉันด้วย…”

เสียงนั้นทำให้อลิซรู้สึกถึงความหวาดระแวงและความสับสน ความเจ็บปวดที่เธอพยายามซ่อนเร้นไว้ลึกๆ ในใจกำลังถูกความมืดครอบงำ หีบศพที่เปิดอยู่ในห้องเต็มไปด้วยความลึกลับที่ไม่อาจอธิบายได้ และเสียงเพลงลูกกล่อมที่เคยเป็นเสียงแห่งความอบอุ่น ตอนนี้กลายเป็นเพลงแห่งความเศร้าสลด

อลิซพยายามจะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ในขณะที่เธอเดินเข้าไปใกล้หีบศพมากขึ้น ห้องที่เคยเต็มไปด้วยสีสันและความสุขตอนนี้กลายเป็นที่ที่เต็มไปด้วยความเงียบที่น่ากลัว และในขณะที่เธอมองไปที่หีบศพนั้น เธอเริ่มเห็นภาพที่ทำให้เธอหัวใจแทบหยุดเต้น

ลูกสาวของเธอ, ที่เธอคิดว่าได้จากไปตลอดกาล, ตอนนี้อยู่ตรงหน้าเธอ ในร่างที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นและดวงตาที่ไม่มีชีวิตชีวา มันเหมือนกับว่าลูกสาวของเธอกำลังพยายามสื่อสารอะไรบางอย่างจากโลกที่อยู่อีกฟากหนึ่ง

“แม่… อย่าทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียว…”

คำพูดเหล่านั้นทำให้อลิซรู้สึกเหมือนถูกแทงทะลุหัวใจ ความสิ้นหวังและความเจ็บปวดที่ลูกสาวของเธอกำลังประสบพบเจอทำให้เธอหายใจไม่ออก แม้ว่าเธอจะรู้ว่านี่อาจเป็นเพียงภาพลวงตา แต่ความรู้สึกแห่งความรักที่เธอมีต่อลูกสาวยังคงอยู่

อลิซเข้าไปหาหีบศพ มือของเธอสั่นเทาขณะที่เธอพยายามสัมผัสเงาที่เคลื่อนไหวอยู่ข้างหีบศพ ความหวาดกลัวที่เธอรู้สึกไม่อาจเทียบได้กับความปรารถนาที่จะปกป้องลูกสาวของเธอจากความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุด

“ฉันจะไม่ทิ้งคุณไว้คนเดียว ฉันสัญญา…”

เสียงลูกสาวของเธอดังขึ้นอีกครั้ง, แต่คราวนี้ด้วยความอบอุ่นและความหวัง “ขอบคุณแม่… ฉันรักแม่…”

และในขณะที่อลิซยืนอยู่ข้างหีบศพ, เธอรู้สึกถึงความสงบที่แผ่ซ่านมาจากมัน ความกลัวและความเศร้าสลดที่เธอรู้สึกมานานหลายวันกลับเปลี่ยนเป็นความรู้สึกแห่งความเข้าใจและการยอมรับ และเสียงเพลงลูกกล่อมที่ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่เสียงแห่งความเศร้า แต่เป็นเสียงที่นำพาความสงบและความปลอดภัยมาสู่ห้องที่เต็มไปด้วยความรักที่ไม่มีวันหมดสิ้น